Με φόντο την θάλασσα

Πλάκα πλάκα πέρασαν 2 μήνες χωρίς να γράψω κάτι. 2 μήνες χωρίς έμπνευση, χωρίς διάθεση για σκέψη. Πραγματικά δεν ξέρω τι έγινε. Απλά καθόμουν μπροστά από τον υπολογιστή και.. τίποτα. Ένα κενό στην σκέψη, ένα ακόμα μεγαλύτερα στην καρδιά. Γιατί τι είναι η ζωή δίχως ποίηση, δίχως συναίσθημα; Μια πολύ καλή μου φίλη έλεγε '' Άνθρωπος που δεν μπορεί να νιώσει συναισθήματα είναι άνθρωπος άδειος.''. Πόσο δίκιο είχε. Είναι μεγάλο το κρίμα να μην μπορεί να νιώσεις. Γίνεσαι δυστυχισμένος και σκληρός. Όσο και αν νομίζεις ότι είναι καλό για σένα στην πραγματικότητα το μόνο που καταφέρνεις είναι να πληγώσεις αυτούς που σε αγαπάνε και στο τέλος... μένεις μόνος να παλεύεις με τα κύματα τα οποία χτυπάνε με ορμή το ναυάγιο σου. Φόβος, χαρά, λύπη, θυμός και πολλά άλλα. Φαντάσου λίγο την ζωή χωρίς αυτά, προσπάθησε λίγο. Ακριβώς δεν μπορείς. Για μισό λεπτό όμως κάτι νιώθω ότι λείπει! Ααααα ναι καλέ η αγάπη. Πώς την ξέχασα αυτήν την μικρούλα. Απλά να σημειώσω όταν λέω αγάπη δεν αναφέρομαι σε αυτό που νιώθουμε για τους συγγενείς ή τους φίλους μας. Μιλάω για τον Έρωτα. Ίσως το πιο δυνατό και όμορφο συναίσθημα που υπάρχει. Πραγματικά ό,τι και να πω είναι λίγο. Αχ θεέ μου αυτή η αίσθηση την πρώτη φορά που τα χείλη σου σμίγουν με τα δικά της σε ένα βαλς βγαλμένο από τα πιο τρελά όνειρα. Ή το να νιώθεις την ζέστη του κορμιού της ενώ κοιτάτε αγκαλιά το φεγγάρι και δίπλα σας η θάλασσα συνεχίζει ανέμελη τον χορό της με τον άνεμο. Ναι, μόνο εσείς, η θάλασσα και το φεγγάρι. Και όταν κοιτάς αυτά τα υπέροχα της μάτια τα οποία κάνουν ακόμα και το φεγγάρι και όλα τα αστέρια του ουρανού να σβήνουν και να τρέχουν να κρυφτούν από ντροπή. Ξέρεις ότι η καρδιά σου χτυπά μόνο για αυτήν και κάθε ανάσα που σκορπάς εύχεσαι να δίνει ζωή σε εκείνη. Θέλεις το καλύτερο για εκείνη και φοβάσαι ότι ίσως δεν είσαι εσύ ο πρίγκιπας που τόσο περίμενε. Και όμως είσαι αποφασισμένος να κάνεις τα παντα. Γιατί απλά την αγαπάς τόσο πολύ...

Παραλήρημα

Οκ λοιπόν. Πέρασε και το μνημόνιο 2. ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ! Πόσο ξεφτίλες  είστε ρε. Σώστε μας και άλλο. Αντέχουμε. Ο τροχός γυρίζει κύριοι μου μην ανησυχείτε.. ακόμα. Εξάλλου έχετε τα μαντρόσκυλα σας να σας προστατεύουν. Αξιοθρήνητα ανδρείκελα που για μερικά ευρώ βαράνε τον κοσμάκη, του πετανε δακρυγόνα τον φιμώνουν. Λένε ότι προστατεύουν τους θεσμούς, την Δημοκρατία το σύνολο. Μαλακίες. Ελάτε πείτε την αλήθεια. Την βρίσκεται άγρια. Σας αρέσει εε μικροί νοσταλγοί της χούντας?  Άσε τα κανάλια. Πραγματικά θα προτιμούσα να μην μιλήσω για αυτά τα σιχάματα. Αλλά όχι ρε δεν θα σας περάσει.  Είμαστε ακόμα εδώ και δεν θα φύγουμε. Όσο και αν το θέλετε. Πίσω από τις κουκούλες, τις φωνές και τα δακρυσμένα μας μάτια κρύβεται η αλήθεια. Δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε. Είμαστα αποφασισμένοι να πάμε μέχρι το τέλος. Εμείς είμαστε. Οι άλλοι. Βλέπω νέα παιδία να έχουν παραδώσει τα όπλα, να νοιάζονται μόνο για την ζωούλα τους. Αδιάφορια και μιζέρια. Να περνάει η πορεία και να πίνουν το καφεδάκι τους. Να γκρινιάζουν όλη μέρα και να λένε ‘’Τι να κάνει μωρέ’’. Να έχουν εγκαταλείψει την προσπάθεια. Ρε γαμώτο μου πραγματικά, ΠΑΤΕ ΚΑΛΑ?? Είμαστε το μέλλον, η ελπίδα αυτού του τόπου. Ναι ρε μαλάκα πάρε τι πτυχίο σου στα 4 χρόνια και μετά πιάσε μια δουλίτσα να σε γαμά ο προιστάμενος και να λές και ευχαριστώ. Ζήσε την μίζερη ζωούλα σου και άσε το μέλλον που θα μπορούσες να έχει διεκδικήσει. Μετά όμως μην γκρινιάζεις. Γιατί είναι εύκολο να λές ότι φταίνε οι άλλοι. ΕΣΥ ΦΤΑΙΣ ΜΑΛΑΚΑ. Που τους αφήνεις να σε έχουν πιονάκι τους και να σε κάνουν ο,τι θέλουν. Κάτσε στον καναπέ σου και άσε με εμένα να παλέψω για τα ονειρά μου. Αν νικήσω θα νικήσεις και συ. Αν όμως χάσω θα χάσεις και εσύ. Και τι θα κανεις πάλι? Θα το ρίξεις στην κλάψα όπως κάνεις μια ζωή. Δεν ξέρω πως θα είναι η επόμενη μέρα, ούτε μπορώ να στο εγγυηθώ. Ξέρω όμως ότι το όραμα που έχω δεν θα το αφήσω να χαθεί. Γιατι φίλε μου εκεί είναι η μαγκιά.  

Περί Ευτυχίας

Βγές λίγο από το σπίτι. Άνοιξε τις κουρτίνες σου. Άσε το φώς να ζεστάνει όχι μόνο τους 4 τοίχους σου αλλά την καρδία σου. Ξέρεις η ζωή είναι τόσο όμορφη. Απλά δεν την εκτιμάμε. Τι είναι αυτό το οποίο μετράει στα αλήθεια; Ξέρεις όταν έρθει η ρημάδα η ώρα που θα περάσεις απέναντι δεν θα έχουν σημασία ούτε τα χρήματα, ούτε τα όσα αγαθά έχεις. Αντίθετα θα σκεφτείς τους φίλους σου, τα βράδια κάτω από τα αστέρια, την στιγμή που κάποιο ξεχωριστό άτομο σου ψιθύρισε γλυκά στο αυτί τις τόσο μαγικές λέξεις << σ’ αγαπώ>>. Έχουμε χάσει το νόημα των πραγμάτων μου φαίνεται. Δεν ξέρουμε τι θέλουμε ή αν ξέρουμε το κρύβουμε. Λέμε ότι θέλουμε να μας δέχονται όπως είμαστε αλλά στην πραγματικότητα θέλουμε να είμαστε το κέντρο της προσοχής. Λέμε ότι ψάχνουμε την αγάπη αλλά στην πραγματικότητα ψάχνουμε γρήγορο και άγριο σεξ. Αλήθεια τώρα αξίζουν όλα αυτά; Τι νόημα έχει ένα μεγάλο σπίτι αν δεν έχεις το άτομο με το οποίο θα το μοιραστείς; Το θέμα δεν είναι να χεις πολλά αλλα καλά. Από μικρά παιδάκια μας βομβαρδίζουν με καταναλωτισμούς με άλλες τέτοιες αηδίες.<< Σιγά ρε Αλέξανδρε τώρα>> θα μου πείς. Και γω σου λέω << Κοίτα γύρω σου, κοίτα τον εαυτό σου. Είσαι ευτυχισμένος;>>. Μήπως ήρθε η ώρα να επαναπροσδιορίσουμε λιγάκι τα όσα πιστεύαμε; Καιρός να ξαναβάλουμε το γέλιο, τις βόλτες και τις κουβέντες χωρίς νόημα με τους φίλους, τον έρωτα ξανά στην ζωή μας. Αυτά είναι σημαντικά. Αυτά είναι αληθινά. Ένας κόσμος χωρίς αγκαλιές είναι ενας κόσμος άδειος λένε. Πόσες αλήθειες κρύβει αυτή η μικρή φρασούλα. Για αυτό σου λέω παράτα τα πάντα και απλά βγές στον δρόμο και αγκάλιασε τον πρώτο ανθρωπο που θα βρείς. Δώσε σε όσους μπορείς να καταλάβουν το μήνυμα. Η μεγαλύτερη επανάσταση είναι η αγάπη. Η αγάπη είναι ευτυχία. Ακόμα όμως δεν μου απάντησες αν είσαι ευτυχισμένος.           

Περι φιλοζωίας και όχι μόνο...

Είπα να ξεφύγω λίγο απο το πλαίσιο ποιηματάκια και διάφορα άλλα ψυχεδελικά κείμενα και παραθέτω ένα κειμενάκι που έγραψα το καλοκαίρι.

Τις προάλλες καθώς επέστρεφα από την παραλία σπίτι αποφάσισα να σταματήσω σε ένα περίπτερο να αγοράσω ένα περιοδικό. Πάρκαρα λοιπόν το αμάξι μου λίγο παραπέρα και άρχισα να πηγαίνω προς το περίπτερο. Στην πορεία λοιπόν είδα σε ένα χωράφι εκεί πέρα δεμένο σε ένα δέντρο ένα σκυλί. Το καημένο το ζωντανό ήταν παρατημένο στην τύχη του με λίγο νερό, φαγητό (κάτι κόκκαλα της κακιάς ώρας) και ένα τσίγκινο βαρέλι για ΄΄σπίτι΄΄. Χωρίς δεύτερη σκέψη πήγα να χαϊδέψω λίγο το ζωάκι να δει ότι κάποιος το αγαπάει λίγο σε αυτόν τον κόσμο (περιττό να πω ότι έκανε σαν τρελό). Έκατσα λίγο μαζί του πήρα το περιοδικό μου και έφυγα. Όταν με το καλό έφτασα σπίτι και μπήκα μέσα ήρθε το σκυλί μου να με υποδεχτεί. Παίξαμε λίγο και έτσι όπως την είχα αγκαλιά στον καναπέ άρχισα να σκέφτομαι το σκυλάκι στο δέντρο. Τι παραπάνω έχει το δικό μου από εκείνο; Είναι μήπως πιο όμορφο; Πιο έξυπνο μήπως; Τι παραπάνω έχει έτσι ώστε να ζει μια τόσο άνετη και ευτυχισμένη ζωή; Και όμως η απάντηση είναι απολύτως καμία. Απλά είχε την ΄΄τύχη΄΄ να πέσει πάνω σε ανθρώπους οι οποίοι το αγαπάνε και το νοιάζονται. Αλλά και πάλι κάθε ζωάκι (και όχι μόνο τα σκυλιά) δεν αξίζει ένα σπιτικό στο οποίο θα μπορεί να βρει ζεστασιά και αγάπη; Για να σκεφτούμε λίγο πόσα αδέσποτα υπάρχουν τριγύρω μας και πόσα από αυτά ή θα πεθάνουν ή θα υποφέρουν από την πείνα και τις αρρώστιες. Να σκεφτούμε λίγο τα κυνηγόσκυλα τα οποία οι κυνηγοί τα παρατάνε ή τα σκοτώνουν όταν γεράσουν. Να σκεφτούμε λίγο τα σκυλιά που βασανίζονται στα λεγόμενα Puppy Mills για μα έχουν τα Pet Shops επαρκές εμπόρευμα (από πότε η ζωή είναι εμπορεύσιμο αγαθό;). Όλα αυτά δεν περιορίζονται μόνο στα σκυλιά αλλά και στα υπόλοιπα ζώα. Δυστυχώς η πολιτεία αφήνει τα ζωάκια απροστάτευτα και ακάλυπτα σαν να μην έχουν ψυχή. Λες και αυτά δεν έχουν συναισθήματα, δεν έχουν ανάγκες, λες και δεν υπάρχουν. Το θέμα είναι ότι ΟΛΑ ξεκινάνε από την οικογένεια. Όταν βλέπεις την μάνα να κάνει σαν υστερικιά << Πάρτε από δώ το κοπρόσκυλο μην κολλήσει τίποτα το παιδί>> ακόμα και αν της εξηγείς ότι το σκυλάκι είναι καθαρό και εμβολιασμένο αγνοώντας ότι μέσω της συναναστροφής με ένα κατοικίδιο τα παιδία και μαθαίνουν τι θα πει εύθηνη αλλά παράλληλα αναπτύσσουν και ένα πιο ισχυρό ανοσοποιητικό σύστημα. Σε όλο αυτό βεβαίως συμβάλει και το γεγονός ότι ο δυτικός πολιτισμός έχει χτιστεί σε ένα ανθρωποκεντρικό περιβάλλον σύμφωνα με το οποίο ο άνθρωπος είναι ο κυρίαρχος και η φύση υπάρχει άπλα για να υπηρετεί τις ανάγκες του. Αυτή ακριβώς η αντίληψη μας έχει δημιουργήσει μια ιδέα ότι εμείς οι άνθρωποι είμαστε κάτι το ξεχωριστό, κάτι το απίθανο, κάτι το οποίο μπορεί να κάνει ό,τι θέλει χωρίς συνέπειες γιατί απλά έχει αυτό το δικαίωμα από την ΄΄ φύση΄΄ του. Ισχύει όμως κάτι τέτοιο;  Λοιπόν κάνε το εξής : βγάλε όλα τα ρούχα που φοράς και όπως είσαι κοιτάξου στον καθρέπτη και σκέψου τι είναι αυτό που βλέπεις. Τι το τόσο συναρπαστικό έχουμε σαν Homo sapiens και καταδυναστεύουμε τόσο ανελέητα τον κόσμο στον οποίο ζούμε; Συγνώμη αν πλάτειασα πολύ αλλά είναι κάποια θέματα στα οποία δύσκολα δεν ξεφεύγεις. Ελπίζω να προβληματιστήκατε έστω και λίγο. Καλό είναι. Σας αφήνω πάω να βγάλω βόλτα το σκυλί μου.

Είναι σκοτεινά πριν την αυγή

Είναι σκοτεινά πριν την αυγή

Και τα αστέρια αργησαν να βγούν

Κρυφτηκαν πίσω από ένα χαμόγελο

Ένα αχνό σημάδι ελπίδας.

Είναι σκοτεινά πριν την αυγή

Και τόσο ήσυχα

Όλοι κοιμούνται τόσο ήρεμα

Αγνοώντας το κακό

Που κρύβει η σκιά.

Δεν μπορείς να δείς τίποτα

Είναι τόσο σκοτεινά

Δεν μπορείς να νιώσεις τίποτα

Όλο σου το σώμα εχει παραλύσει

Όλα είναι τόσο ξεκάθαρα

Και βλέπεις το φώς να πλησιάζει.

Μαμα ημουν κακο παιδι

Μαμα ημουν κακο παιδι
γιατι τολμησα να σκεφτω
γιατι τολμησα να μιλησω
Μαμα ημουν πολυ κακο παιδι
γιατι βγηκα στους δρομους
γιατι φωναξα
το ειπαν και οι κυριοι στην τηλεοραση
το ειπαν και οι πολιτικοι
οτι ειμαι ενας αλητης
οτι δεν νοιαζομαι για τους αλλους
και δεν θελω να παμε μπροστα
Μαμα ημουν κακο παιδι
μου το εδειξε και ο αστυνομικος στην πορεια
που με χτυπησε και μου εριξε χημικα
αλλα αυτος ηταν καλος
γιατι προστατευε το γενικο συμφερον
Ξερεις μανουλα μου
ειναι πολυ κακο τελικα
να μην πας με το ρευμα
να ξερεις τι σου γινεται
Μου λενε οτι τα καλα παιδια
το μονο που κανουν ειναι να κοιμουνται
και γω προσπαθησα να κοιμηθω
αλλα ειδα ονειρα
και ξυπνησα

Περι ....

Και να μαι ξανά χαμένος μέσα σε μια δίνη να στροβιλίζομαι. Τόσο μικρός, τόσο ανήμπορος. Όλοι με εγκαταλείψαν είμαι μόνος. Πίσω από τα λόγια και τις κούφιες υποσχέσεις τους δεν υπήρχε τίποτα. Όλα είναι μαύρα δεν μπορώ να δω τίποτα. Έχει τόση ησυχία δεν μπορώ να ακούσω τίποτα. Δεν μπορώ να νοιώσω τίποτα. Το μόνο που έχω πλέον είναι οι σκέψεις μου. Αλήθεια τι περίμεναν; Ότι θα γίνω σαν αυτούς; Ότι θα άφηνα ό,τι πιστεύω και αγαπώ; Πόσο γελάστηκαν. Απλά είναι να γελάς μαζί τους. Και έτσι συνεχίζω την πτώση μου. Το που θα φτάσω δεν το ξέρω ακόμα. Δεν θέλω να το μάθω. Κάποια στιγμή θα έρθει και αυτό αλλα έως τότε δεν με νοιάζει. Ξέρεις ίσως κατά κάποιον περίεργο τρόπο να μου αρέσει όλο αυτό. Μόνος μου καθόρισα αυτό που έγινα. Τελείως μόνος μου. Όπως μόνος μου είμαι και τώρα που γράφω. Τι ζητάμε επιτέλους από αυτήν την ριμάδα τη ζωή; Τι ψάχνουμε; Γιατί μοχθούμε; Όλα αυτά είναι κούφια και γελοία. Δεν έχουν καμιά απολύτως αξία. Αλλά εμείς εκεί γαμώτο εκεί κολλημένοι. Ελπίζω μόνο μια μέρα να καταλάβουμε. Αλλά μέχρι τότε θα είμαι μόνος. Και μου αρέσει.