Πλάκα πλάκα πέρασαν 2 μήνες χωρίς να γράψω κάτι. 2 μήνες χωρίς έμπνευση, χωρίς διάθεση για σκέψη. Πραγματικά δεν ξέρω τι έγινε. Απλά καθόμουν μπροστά από τον υπολογιστή και.. τίποτα. Ένα κενό στην σκέψη, ένα ακόμα μεγαλύτερα στην καρδιά. Γιατί τι είναι η ζωή δίχως ποίηση, δίχως συναίσθημα; Μια πολύ καλή μου φίλη έλεγε '' Άνθρωπος που δεν μπορεί να νιώσει συναισθήματα είναι άνθρωπος άδειος.''. Πόσο δίκιο είχε. Είναι μεγάλο το κρίμα να μην μπορεί να νιώσεις. Γίνεσαι δυστυχισμένος και σκληρός. Όσο και αν νομίζεις ότι είναι καλό για σένα στην πραγματικότητα το μόνο που καταφέρνεις είναι να πληγώσεις αυτούς που σε αγαπάνε και στο τέλος... μένεις μόνος να παλεύεις με τα κύματα τα οποία χτυπάνε με ορμή το ναυάγιο σου. Φόβος, χαρά, λύπη, θυμός και πολλά άλλα. Φαντάσου λίγο την ζωή χωρίς αυτά, προσπάθησε λίγο. Ακριβώς δεν μπορείς. Για μισό λεπτό όμως κάτι νιώθω ότι λείπει! Ααααα ναι καλέ η αγάπη. Πώς την ξέχασα αυτήν την μικρούλα. Απλά να σημειώσω όταν λέω αγάπη δεν αναφέρομαι σε αυτό που νιώθουμε για τους συγγενείς ή τους φίλους μας. Μιλάω για τον Έρωτα. Ίσως το πιο δυνατό και όμορφο συναίσθημα που υπάρχει. Πραγματικά ό,τι και να πω είναι λίγο. Αχ θεέ μου αυτή η αίσθηση την πρώτη φορά που τα χείλη σου σμίγουν με τα δικά της σε ένα βαλς βγαλμένο από τα πιο τρελά όνειρα. Ή το να νιώθεις την ζέστη του κορμιού της ενώ κοιτάτε αγκαλιά το φεγγάρι και δίπλα σας η θάλασσα συνεχίζει ανέμελη τον χορό της με τον άνεμο. Ναι, μόνο εσείς, η θάλασσα και το φεγγάρι. Και όταν κοιτάς αυτά τα υπέροχα της μάτια τα οποία κάνουν ακόμα και το φεγγάρι και όλα τα αστέρια του ουρανού να σβήνουν και να τρέχουν να κρυφτούν από ντροπή. Ξέρεις ότι η καρδιά σου χτυπά μόνο για αυτήν και κάθε ανάσα που σκορπάς εύχεσαι να δίνει ζωή σε εκείνη. Θέλεις το καλύτερο για εκείνη και φοβάσαι ότι ίσως δεν είσαι εσύ ο πρίγκιπας που τόσο περίμενε. Και όμως είσαι αποφασισμένος να κάνεις τα παντα. Γιατί απλά την αγαπάς τόσο πολύ...
