Σκεψεις

Ακόμα δε κατάλαβα, Τι έγινε, πώς βρέθηκα εδώ να σε ζητώ. Συναίσθημα και λογική, παιχνίδι σκληρό. Ματώνω πάντοτε αυτά τα βράδια. Τα βλέφαρα χαμηλώνουν. Άλλοτε δροσίζονται από το δάκρυ, άλλοτε η ανυπαρξία τα ξεραίνει. Ρυθμός βγαίνει απο μέσα μου, σ αναζητά...Οι νότες του ρωτούν. Μα που να είσαι; Απροσδόκητα σε περιμένω να ρθεις, να ηρεμίσω.

Σαν τα όνειρα που φέυγουν, μα ξαναπλάθονται, σαν τις ελπίδες που πεθαίνουν, μα τις έχουμε ανάγκη. Νιώθω, συλλογίζομαι, μα πού να είσαι;

Ευχαριστω την Ραφαελλα που μου το εστειλε! Παντα τα καλυτερα!

Γκρεμος

Ησουν ζωντανη στα χερια μου,μια οπτασια χωρις προηγουμενο,ενα ονειρο αληθινο, η ζωη μου ολοκληρη
ησουν το φως που με θαμπωνε καθε πρωι, και η ανασα μου μεσα στην ομιχλη
μαζι ειχαμε παει παντου,σε μερη μακρινα και αλλιωτικα, αποκοσμα και συναρπαστικα
η φωνη σου ηταν ο ηχος που τοσο αγαπουσα σαν τη γλυκια συγχορδια μιας κιθαρας
σε κρατουσα σφιχτα μη σε χασω, μεσα στην αγκαλια μου νομιζα εισαι ασφαλης,
ποσο λαθος εκανα Θεε μου
Μια μερα ετσι απλα γλιστησες,εφυγες μακρια
προσπαθησα να σε πιασω,να μην πεσεις, αλλα σε εχασε
χαθηκες μεσα στην αβυσσο, εκει μεσα στη ληθη
και τωρα μενω μονος,ξεχασμενος να κοιταω το κενο μπροστα μου
χωρις να ξερω τι να κανω, με μονη συντροφια ενα τσιγαρο ενα ποτο και τις αναμνησεις μου
να βλεπω τον ηλιο ο οποιος ανατελει αλλα να μενει τοσο κρυος
Ειμαι στην ακρη του γκρεμου και περιμενω!

Αφιερωμενο

Μας περικυκλωσαν οι ψευδαισθησεις
μας περικυκλωσε η αληθεια
Ο πιο λογικος ειναι ο τρελος
η μερα ειναι τα ξενυχτια.
Εισπνεω και θανατος μπαινει στα πνευμονια μου.
Εκπνεω και βγαινει η ζωη.
Ταξιδεψα στην ακρη του κοσμου
ειδα θαυματα πολλα.
Μην ψαξεις να με βρεις και συ θα χαθεις.
Μονο ακουσε και δες.

Αυτο το ποιημα το γραψα στην 2α Λυκειου την ωρα των Αρχαιων. Θα ηθελα να το αφιερωσω στην Ελενη με την ευχη να ειναι παντα καλα ο,τι και αν κανει.Ειναι απλα ενα ευχαριστω για οσα εχει κανει!