Και να μαι ξανά χαμένος μέσα σε μια δίνη να στροβιλίζομαι. Τόσο μικρός, τόσο ανήμπορος. Όλοι με εγκαταλείψαν είμαι μόνος. Πίσω από τα λόγια και τις κούφιες υποσχέσεις τους δεν υπήρχε τίποτα. Όλα είναι μαύρα δεν μπορώ να δω τίποτα. Έχει τόση ησυχία δεν μπορώ να ακούσω τίποτα. Δεν μπορώ να νοιώσω τίποτα. Το μόνο που έχω πλέον είναι οι σκέψεις μου. Αλήθεια τι περίμεναν; Ότι θα γίνω σαν αυτούς; Ότι θα άφηνα ό,τι πιστεύω και αγαπώ; Πόσο γελάστηκαν. Απλά είναι να γελάς μαζί τους. Και έτσι συνεχίζω την πτώση μου. Το που θα φτάσω δεν το ξέρω ακόμα. Δεν θέλω να το μάθω. Κάποια στιγμή θα έρθει και αυτό αλλα έως τότε δεν με νοιάζει. Ξέρεις ίσως κατά κάποιον περίεργο τρόπο να μου αρέσει όλο αυτό. Μόνος μου καθόρισα αυτό που έγινα. Τελείως μόνος μου. Όπως μόνος μου είμαι και τώρα που γράφω. Τι ζητάμε επιτέλους από αυτήν την ριμάδα τη ζωή; Τι ψάχνουμε; Γιατί μοχθούμε; Όλα αυτά είναι κούφια και γελοία. Δεν έχουν καμιά απολύτως αξία. Αλλά εμείς εκεί γαμώτο εκεί κολλημένοι. Ελπίζω μόνο μια μέρα να καταλάβουμε. Αλλά μέχρι τότε θα είμαι μόνος. Και μου αρέσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου